In verbinding met mensen
“Vanaf mijn 16e heb ik al verkering met Koos. Ik leerde hem kennen in het jeugdhonk en we zijn nu dus al bijna 50 jaar samen! Het ernstige ongeluk dat ik in 2012 had heeft ons als gezin dichter bij elkaar gebracht. Ik bezorgde de post op mijn fiets en werd aangereden door een auto. Ze hebben mij een tijdje in coma gehouden om zoveel als mogelijk hersenletsel te voorkomen. Gelukkig heb ik een hele schare engelen op mijn schouder gehad, want ik ben vrij goed hersteld. Zowel geestelijk als lichamelijk.”
Na de opleiding tot gezinsverzorgende is Ciska aan het werk geweest als gezinsverzorgster. “In de gezinnen waar de moeder wegviel, bijvoorbeeld door ziekte, mocht ik aan de slag. Door mijn specialisatie werd ik door het maatschappelijk werk vaak geplaatst in gezinnen die het net even wat moeilijker hadden. Mijn inzet was vooral gericht op het aanbrengen van orde en structuur in het gezin. Maar ik kwam er wel achter dat alle verbeteringen pas werkten wanneer de mensen ook daadwerkelijk geholpen wilden worden.”
Na de geboorte van het eerste kind stopte Ciska met werken in loondienst, genoot ze van haar eigen gezin én werkte ze mee in het autobedrijf van haar man. Nadat de jongste 4 jaar oud was, is ze gaan werken als postbode. “Ik moest ’s morgens vroeg eerst alle post sorteren in het postkantoor in Grootegast en daarna zelf bezorgen. Later viel het sorteren weg en bleef alleen het bezorgen over. Dat heb ik gedaan tot ik in 2022 merkte dat dit fysiek te zwaar werd. Via mijn zus Alet hoorde ik van de functie van woonassistent bij HHH en vanaf november 2022 ben ik hier.”
Als woonassistent houdt Ciska zich ook bezig met het creëren van structuur en ritme in het dagelijkse leven van de bewoners. “Samen eten is gezelliger en maakt dat mensen meer genieten van het eten. De groep die eerst ’s avonds een broodje at in de ruimte van de dagopvang, groeide uit zijn voegen. Nu eten we ’s avonds warm, met elkaar in het restaurant.”
Het initiatief om een Dörpstuun te beginnen is bij Ciska ontstaan. “We hebben thuis een enorme tuin en ik wilde die tuin graag delen met anderen. Vanuit mijn revalidatietijd na het ongeluk heb ik wel gemerkt dat je andere mensen nodig hebt om stapjes verder te komen. Ik vond het dus erg belangrijk om mensen elkaar te laten ontmoeten. Toen in 2018 een oproep kwam vanuit de toenmalige gemeente Grootegast voor initiatieven in het kader van ‘ Gezond Grootegast’, ben ik begonnen aan de plannen voor een dorpstuin waar van alles te beleven is, waar mensen elkaar kunnen ontmoeten en tijdens het werken in de tuin met elkaar kunnen praten. Met veel hulp is de tuin zoals die nu bestaat, ontstaan. En ik vind het heerlijk om erin te werken, praatjes te maken met bewoners van HHH of dorpsgenoten en het uitnodigen van kinderen via de scholen om ze te laten ervaren wat er allemaal te zien en te doen is in de tuin. Elkaar zien als mens en contact hebben, verbinding voelen. Dat vind ik heel belangrijk.”
