Oud worden en oud zijn
Je kent dat wel, ‘nog vele jaren in goede gezondheid’ en ‘ik hoop dat je maar heel oud mag worden’. Oud worden dat willen wij allemaal wel. Maar oud zijn…….tja dat liever niet: Ouderdom komt met gebreken, afhankelijkheid en gemis.
Als kind maak je het -normaal gesproken- mee dat je je ouder(s) verliest. Afgelopen december heb ik mijn vader verloren. Een moment waar ik al eerder over nagedacht had. Maar wanneer het dan zover is, blijkt het toch helemaal anders. Eerst is daar de hectiek van het alles moeten regelen. En daarna komt het besef van verlies en het verdriet wat daar bij hoort.
Ik zie dat bij mijn moeder. Bijna 60 jaar heeft zij samen met mijn vader geleefd. Zestig jaar. Dat is bijna niet te bevatten. 60 jaar samen met iemand en dan komt het verlies van je partner en mag je in je laatste levensfase in je eentje in een nieuw huis je leven weer proberen op te pakken. Alsof het niets is…
Ik dacht aan onze bewoners. Het overgrote deel woont hier alleen en ook nog een keer in een andere omgeving dan waar ze met hun partner leefden. We willen graag dat iedereen zich bij het Hooge Heem thuis voelt, maar wanneer je vertrouwde veiligheid, je rots in de branding er niet meer is... dan is dat wel wat te gemakkelijk gezegd door mij.
Mijn moeder heeft het niet gemakkelijk. Zij zit nu middenin haar rouw en verwerking. Zij prijst mijn broer en mij voortdurend. Wij komen veel langs en zijn er voor haar. Toch ga ik ook weer naar mijn huis en zit zij daar alleen. Deze leegte, die eenzaamheid is waar onze ouderen ook mee te maken hebben. En dan is je ergens thuis voelen, hoe mooi de randvoorwaarden ook lijken te zijn, hoe goed de zorg is en hoe vriendelijk onze medewerkers ook zijn, een relatief begrip. Ook wij worden ouder. Helaas overlijden we niet allemaal tegelijk. Er blijven dierbaren alleen achter. Dit besef dit zet mij tot denken. Wij willen allemaal oud WORDEN maar oud ZIJN is zeker niet gemakkelijk.
